سرخپوست می رود

درست پیش از غروب، او پیش کنده ی چوبی قرار گرفت و حرکت آهسته رو به جلوی ردیفی از مورچه ها را دنبال کرد. تعدادی از آنها را برداشت و با اکراه خورد. شبیه مهمانی که برای شام دعوت دارد و پیش از رسیدن غذا از توی ظرف، آجیل شور بر می دارد تا خودش را سرگرم کند. مزه شور آن ها در دهانش حالت بزاقی خاصی ایجاد کرد.به خط مورچه ها که اصلا قطع نشده و با ترتیبی فوق العاده و بی وقفه همچنان در حال حرکت بود، خیره ماند. او در تمام آن روز چیز دیگری نخورده بود . . .