گلوگاه

ما منتظر بودیم. انتظار مثل عضوی از خانواده ی ما مرئی و نامرئی در کنار ما بود. با ما زندگی می کرد، با ما نفس می کشید، رشد می کرد و نیمه های شب با ما به خواب می رفت و صبح به محض بازکردن پلک هایم بیدار می شد. انتظار چون افعی آرامی روی دمش حلقه شده بود و دائم در گوشه ی خانه، چشم چشم ما می دوخت و زهر نفسش را به جان ما می ریخت. بی خبری، خوش خبری نبود. بی خبری، بی خبری بود به معنای واقعی کلمه توام با دلشوره و با زهری مسموم که ذره ذره آن را مزه مزه می کردیم