ساعت های استخوانی

کتاب ساعت های استخوانی : پرده‌های اتاق خوابم را کنار می‌زنم، و آنجا آسمان تشنه و رودخانه پهناور پر از کشتی و قایق و این چیزهاست، ولی من همین حالا هم به چشم‌های شکلاتی وینی، به شامپویی که از کمر وینی سر می‌خورد، به دانه‌های عرق روی شانه‌های وینی، و به خنده شیطنت‌آمیز وینی فکر می‌کنم، و می‌خواهم دیوانه شوم و خدای من، آرزو می‌کنم کاش توی خانه وینی در خیابان پیکاک بیدار می‌شدم، نه توی اتاق خواب مزخرف خودم. دیشب، واژه‌ها خودبه‌خود جاری شدند: «خدای من، واقعا دوستت دارم، وین»، و وینی ابری از دود سیگارش را بیرون داد و با صدایی شبیه شاهزاده چارلز ، گفت: «باید بگویم هر آدمی وحشتناک دوست دارد وقتش را با تو بگذراند، هالی سایکس»، و نزدیک بود از خنده شلوارم را خیس کنم، ولی دلخور شدم که نگفت من هم تو را دوست دارم و...